شايد گاهي خيلي از روزهات دست بكشي از نوشتن ، زندگي از يادت بره . ديگه ياد گرفتم ، تا وقتي هستم ، باشم و خودم رو حذف نكنم

وقتي نمي تونم حذف كنم ، پس بايد باشم

شايد ديگه هيچ وقت فرصت نوشتن پيش نياد

شايد هيچ وقت يادم نمونه بعضي چيزها رو كه به اندازه دنيايي برام مهم بودند ، و شايد هيچ قت اين لحظات تكرار نشه تا من بتونم به همين صداقت ، به همين دقت ، به همين خلوص سخن بگم از روزهايي كه درونش هستم

من

توي شايد كمتر از يكسال سيك شدم ، سبك شدني

سبك شدني بي نهايت با ارزش ، براي خودم و با ارزش به اندازه زندگي

و حالاست كه مي تونم كاملا خودم رو با تمام ايراد هام ببينم ، و اين جاست كه توجيه لااقل پيش خودم نمي كنم

و اينجاست مي فهمم كه خيلي راه مونده تا درست شدن

و اينجاست كه مي بينم ، چقدر زندگي غير منتظره است و چقدر اين غيرمنتظره چيزهايي جلوم گذاشته كه بايد مي بلعيدمشون ، با تمام وجود حسشون مي كردم كه بزرگ بشم

به حس عجيب و واقعي انسان رسيدم

انسان با اشتباهات زياد و كم

شايد ربطش به سن بود ، ولي مي تونم صادقانه ديگه خودم رو ديدم

خودم رو به عنوان يك  انسان ، كه اشتباه هم داشته ، اشتباه هم كم نداشته

و اينجاست كه حس مي كنم ،

هر روز بيشتر از ديروز

نياز به كمك تو دارم

بزرگ پروردگارم

باز دوباره پنجره ها را بايد باز كرد

بايد باز كرد

تا وقتي نفس جاري است

و بايد نوشت براي كودكان فردا

 :)‌