دستم را بگير

كه چقدر محتاج دستان گرم و پرتوان تو ام

تو كجايي در گستره ي بي مرز اين جهان 

تو كجايي؟‌

فرياد زدم ، با اشك و آه 

فرياد زدم ، جايي كه برايم تواني نبود

اما نيامدي 

شايد آمدي و تنها در خود فرورفتن مرا ديدي و رفتي

اما من نديدمت

و تنها ، جنگيدم

تنها اشك ريختم

تنها تمام مسير سخت اين جاده را پيمودم

تنها با او سخن گفتم ، و كسي نبود كه دستان سردم را بگيرد 

.

.

.

چرا نمي آيي ؟ چرا روياهايم هيچ گاه به حقيقت نپيوستند ؟

چرا خواستم تمام شود و نشد ؟

چرا خواستم تمام نشود و شد ؟

چرا نمي آيي چرا نمي روي ، 

چرا نمي آيي تا برايم از روزهاي شيرين سخن بگويي 

روزهاي پايان سرما ، تنهايي ، روزهاي غم

.

.

.

شايد هرگز نيايي

و شايد او براي هميشه برود 

براي هميشه .....